HER  KALBE DOKUNAN BİR FESTİVAL; UTEF 

Kıymetli okurlar; tahmin edeceğiniz üzere bir projenin kurgusu, oluşum aşaması, en nihayetinde ayağa kaldırmak ve yürüdüğünü görmek… İçinde acısıyla tatlısıyla ne duygular barındırır sonuna kadar emek verene. Kimi zaman, gözlerden akan hüzün tanecikleri kucak dolusu dosya yapraklarının üzerine dökülür; hemen telaşlanır zarar görmemesini ister. Oysa en kıymetlisi gözyaşlarını, tıpkı Karadeniz’in hırçın ve tuzlu suları gibi tertemiz içine gizler. Bazı bazı sevinçlere melodi olur; raks eden Flamenko Dansçıları misali ruhuna insanın. 

İşte; Uluslararası Trabzon Edebiyat Festivali’nin (UTEF) öyküsünden bir damla belki de… Ne güzeldir ki kişinin “ ben elimden gelen her şeyi; sevgimi katarak yapabildim”diyebilmesi. Sevgili Alâ Türkmen’i; yaptığı çalışmalarda emeğini ve sınırsız mücadelesini ortaya koyduğunu, saygı ve sevgiyle daima hatırlayacağım.

Trabzon’un; dumanlı dağlarından, gökyüzünün ve yeryüzünün bütünleşmesinden, her ton rengin, fırçayla boyanmışçasına, ateş böceklerinin yanıp sönen ışıkları gibi, insanın zihnine  mühürlenebilen muazzam bir tablo olduğunu söylemeden geçemeyeceğim. 

Amacım özelliklerini belirtmekten ziyade, içinde barındırdığı hissiyatı ve bitmek tükenmek bilmeyen tutkusudur. Tam da böyle duygu seline kapıldığım bir sırada; zihnimde mavinin, yeşilin ve diğer renklerin her tonunu, yapmakta olduğum resme taşımam elbette kaçınılmazdı.

Davetli konuşmacı olarak üstat yazar, sanat eleştirmeni Ümit Yaşar Gözümile  katıldığım paneldeki Moda ve İnsanbaşlıklı  konuşmamın, değerli Trabzon halkının ilgisini çekmiş olmasındaki sevincimi bugün gibi anımsıyorum. 

Öyle ki; halk meydanındaki yaptığımız yöresel defilenin mankenliği için, yaşça büyük bir teyzenin defileye katılmak istemesi ve yine yaşça büyük, bölgenin ileri gelen bir amcanın da; “yeni yapacağın defileyi birlikte planlayalım, ben sonuna kadar varım” demesi, yepyeni hayallerime bir kapı daha açmış oldu. Sizce umut değil de nedir? O an şöyle dedim kendime; “Böylesine değerli bir projenin parçası olmak asla tesadüf değil.” Kaldı ki;  Karadeniz insanı dürüsttür, sözünün eridir, samimidir, yapmacıklıktan hoşlanmaz. Böylesine sevgiyle ve ilgiyle karşılanmanın verdiği mutluluğu yazarken bile hissedebiliyorum. 

Trabzon, Şalpazarı; yöresel kumaş dükkanında, kumaşların tuşelerine dokunup kendimden geçerken ve ürettikleri modelleri büyük bir zevk içinde izlerken, omuzumdan süzülerek inen, yumuşacık ipeksi bir fuların rüzgarını hissettim sol yanağımda. Sanırım malzemelerin içinde kendi Alice Harikalar Diyarımı bulduğumu düşünen dükkan sahibi zarif insan, bana o yaşadığım günün hatırasını, gönlünden kopan hediyesiyle tamamlamıştı. Yüzümdeki ifadeyi anımsadığımda bile mutlu olmamak imkansız...

Kısa bir zaman dilimi gibi görünse de; “Su ve Mekan” 'ın hafızamdaki yeri, tanıdığım bir çok uluslararası konuşmacı ve yaşamış olduğum bir çok anı derinliklerimde.

Moda Yazarı, Ressam*